Vinh Linh ສະທ້ອນອອກຈາກທັດສະນະຂອງວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ

ໃນແງ່ດີ, ຊົນນະບົດວິ້ງລິງໄດ້ສະທ້ອນເຖິງຜືນແຜ່ນດິນກວາງຈີ້. ມີບົດກະວີດີຫຼາຍບົດທີ່ຂຽນກ່ຽວກັບວິງລິງ, ແຕ່ມີບົດກະວີ 2 ບົດເວົ້າສະເພາະແມ່ນທັງດີ ແລະ ແປກທີ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ຊັດເຈນ. ນອກນັ້ນຍັງມີການລະຫຼິ້ນທີ່ມີຕົວລະຄອນ Vinh Linh ທີ່ເຂັ້ມແຂງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ທຳມະດາ.

“ຈັບເສືອເພື່ອໄຖນາ”, ພາບແຕ້ມກ່ຽວກັບເລື່ອງວິ້ງຮວ່າງ - ພາບ: T.D.V.

ເລື່ອງຂອງ mandarin ແລະ wedding ໃນ poetry

ຫຼາຍເທື່ອເມື່ອກັບເມືອບ້ານ ຫວີງຕື (ຫວີງລິງ, ກວ໋າງຈີ), ປູຊະນີຍະສະຖານເລົ່າເລື່ອງຂອງໝາກຂາມຫວີງຮ່ວາງ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄຳເວົ້າຂອງຊາວເຜົ່າ ຢ້າວຍິ່ງກວ່າອີກວ່າ: “ວິ້ງຮວ່າງ, ທັງໝູ່ບ້ານເວົ້າເລື່ອງໝາກຂາມ”. ເມື່ອມາທີ່ນີ້ເພື່ອຮັບຟັງນັກສິລະປິນ ເຈີ່ນດຶກທິງ ເລົ່ານິທານຢ່າງສຸດຈິດສຸດໃຈໃຫ້ຜູ້ຟັງ, ເຖິງແມ່ນເດັກນ້ອຍອາຍຸແຕ່ 10 ປີກໍ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນພອນສະຫວັນໃນການເລົ່ານິທານ, ສົມຄວນເປັນຜູ້ສືບທອດ; ແມ່ນແຕ່ຊາວກະສິກອນຜູ້ເຖົ້າຜູ້ໜຶ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍໄປໂຮງຮຽນຄືທ່ານ ເຈີ່ນຮູຈູ ກໍກາຍເປັນ “ຊ່າງແຕ້ມຮູບໝູ່ບ້ານ” ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ “ເລົ່າ” ເລື່ອງລາວດ້ວຍຮູບແຕ້ມທີ່ສວຍສົດງົດງາມ.

ຫຼາຍຄົນຮູ້ເລື່ອງນີ້. ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງ, ມີທ່ານໝໍຄົ້ນຄວ້າວັນນະຄະດີຄືທ່ານ ຫວໍຊວນຈ່າງ ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມຢູ່ໝູ່ບ້ານເພື່ອຮວບຮວມ ແລະ ພິມຈຳໜ່າຍເປັນປຶ້ມ, ພ້ອມທັງມີບົດວິທະຍານິພົນຈົບຊັ້ນປະລິນຍາຕີຂອງຄະນະວັນນະຄະດີ - ມະຫາວິທະຍາໄລເຫ້ວ ດ້ວຍຫົວຂໍ້ວ່າ: ນິກາຍວິງຮວ່າງ. ກ່ຽວກັບເອກະລັກວັດທະນະທຳ, ຕາມທ່ານນາງ ຮ່ວາງດາຮຸງ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ວັດທະນະທຳຕາແສງວິ້ງຕູ່ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຖ້າທ່ານບໍ່ຮູ້ວິທີເວົ້າຕົວະ, ອາດຈະບໍ່ມາຈາກເມືອງ Vinh Tu”. ແຕ່ເລື່ອງນິກາຍວິງຮ່ວາງເຂົ້າສູ່ບົດກະວີບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງແຜ່ລາມ.

ມາຮອດມື້ໜຶ່ງ, ໂດຍບັງເອີນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບນັກກະວີ ໂງມິງ, ບ້ານເກີດຂອງພໍ່ແມ່ນ ກວາງບິ່ງ ແລະ ບ້ານເກີດຂອງແມ່ແມ່ນ ຫວີງລິງ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ອີກກໍລະນີໜຶ່ງກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າຂອງວັນນະຄະດີພື້ນເມືອງ. ໃນເວລານັ້ນ, ເມື່ອຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ, ນັກກະວີໄດ້ຮັບສາລະພາບວ່າ: ມີບົດກະວີທີ່ມີຊື່ວ່າ: “ຟັງບົດຂຽນຂອງຊາວເຜົ່າຈຳວິ້ງຮ່ວາງ”. '' ເມື່ອລາວເຫັນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງຂ້ອຍ, ລາວເລີ່ມອ່ານວ່າ: "ລູກລະເບີດຖືກຖິ້ມຂ້າມແມ່ນ້ໍາເພື່ອປະຫຍັດເງິນໃນເຮືອຂ້າມຟາກ / ໃນຂະນະທີ່ກໍາລັງເກັບເອົາຮູບແຕ້ມ, ລາວຈັບຫາງເສືອໂດຍບັງເອີນ, ຜູ້ເລົ່ານິທານຢືນຢັນວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ / ໃຜບໍ່ເຊື່ອກະລຸນາມາບ້ານຂອງຂ້ອຍ ... ".

ຈາກນັ້ນທ່ານໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງເລື່ອງວິ້ງຮ່ວາງຜ່ານບົດກະວີ. ປະໂຫຍກທຳອິດຂອງບົດກະວີແມ່ນກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວ Mandarin Vinh Hoang ເລົ່າສູ່ຊາວບ້ານວ່າ ເມື່ອລາວໄປພິທີລະນຶກຢູ່ອີກຟາກໜຶ່ງຂອງແມ່ນ້ຳ Ben Hai, ລາວບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຂີ່ເຮືອ. ພຽງແຕ່ຕ້ອງມີກົນອຸບາຍຍຸຍົງໃຫ້ຍົນອາເມລິກາຖິ້ມລະເບີດໃສ່ອີກຝ່າຍ, ເມື່ອກິນເຂົ້າອີ່ມແລ້ວກໍ່ຈູງລູກອີກ, ວາງລະເບີດໃສ່ດ້ານນີ້, ແລ້ວກັບເມືອເຮືອນ; ສ່ວນເລື່ອງເລືອກເອົາຮູບແຕ້ມນັ້ນແມ່ນຍ້ອນຍັງບໍ່ທັນຮຸ່ງແຈ້ງ, ເຫັນບໍ່ໄດ້ຊັດເຈນ, ບັງເອີນໄດ້ເລືອກເອົາຫາງເສືອ.

ສິ່ງທີ່ແປກປະຫລາດ! ວິນຍານທີ່ຕະຫຼົກ, ແມ່ນແຕ່ມີເລື່ອງອັນຕະລາຍເຖິງຊີວິດແລະຄວາມຕາຍ, ໄດ້ຖືກບອກດ້ວຍສຽງທີ່ສະຫງົບແຕ່ຂີ້ອາຍວ່າ: "ເບິ່ງການຫົວເຍາະເຍີ້ຍ!" ນັກກະວີໄດ້ຈັບເອົາຈິດວິນຍານມາໃສ່ໃນບົດກະວີຢ່າງມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ປະທັບໃຈ. ໃນຕອນທ້າຍເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງມີຄວາມຕື່ນຕົວຍິ່ງຂຶ້ນວ່າ: "ໂອ ວິນລິງ, ກ້າວຂຶ້ນຈາກອຸໂມງ/ ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນເປັນພິທີສົບຂາວຂາວ/ ໃຜຈະຄິດວ່າພາຍໃຕ້ຂີ້ເຖົ່າມີເລື່ອງເລົ່າຂອງໝາກຂາມ/ ແລ້ວຕາສີຂຽວກໍເປັ່ງປະກາຍສຽງຫົວ/ ມັນຕົ້ນໜຶ່ງຕ້ອງຖືກຕົ້ມໃສ່ຫ້າໝໍ້/ ເລື່ອງເລົ່າເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ໜ້າເຊື່ອ/ ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍມາເຖິງ ວິນລຶມ ມືແປກໆ. ອັນນີ້ກໍ່ເປັນເລື່ອງແປກໃນບົດກະວີ!

ບົດກະວີທີ່ສອງເລົ່າເລື່ອງແຫ່ງຄວາມສຸກສອງເທົ່າຢູ່ເຂດຊາຍແດນຊື່ວ່າ “ເຈົ້າສາວຂ້າມຂົວ Ben Hai” ຂອງນັກກະວີ Canh Tra. ຜົນງານນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວັນທີ 20 ກໍລະກົດ 1975 ໃນໜັງສືພິມ “ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະປົດປ່ອຍ”, ໄດ້ຮັບລາງວັນບົດກະວີດີເດັ່ນ ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງໜັງສືພິມ “ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະປົດປ່ອຍ”.

ບົດກະວີຖືກປະພັນຢູ່ໝູ່ບ້ານຮ່ຽນລອງ ດ້ວຍບົດເພງເປີດ. “ເຊົ້າມື້ໜຶ່ງທີ່ແສງແດດສົດໃສດ້ວຍດອກງິ້ວເຫຼືອງ/ ຂະບວນແຫ່ນາງສັງຂານຂ້າມຂົວ Ben Hai/ ຂົວຫາກໍ່ສ້າງແລ້ວສີຍັງສົດຊື່ນ/ ຢູ່ສອງຝັ່ງ, ເຂົ້າຂຽວໄດ້ເບີກບານແລ້ວ/ ແນມເບິ່ງສອງຄອບຄົວຂ້າມຂົວແລ້ວນ້ຳຕາໄຫຼອອກມາ/ ເຂົາເຈົ້າດີໃຈຄືເດັກນ້ອຍ” . ງານແຕ່ງດອງຕ້ອງມີເຈົ້າສາວ, ມັນເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ເຄີຍເປັນມາ. ສະນັ້ນສິ່ງທີ່ແປກປະຫຼາດກ່ຽວກັບການຂຽນບົດກະວີ, ແລະຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຮ້ອງໄຫ້ແລະຫົວຂວັນຄືກັບເດັກນ້ອຍ.

ແມ່ນແລ້ວ, ເພາະວ່າສິ່ງທີ່ເຄີຍເປັນແບບປົກກະຕິໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງຜິດປົກກະຕິຢູ່ໃນເຂດຊາຍແດນທີ່ແບ່ງອອກ, ດັ່ງນັ້ນເກືອບ 20 ປີ, ການຂ້າມຂົວແມ່ນຫາຍາກຫຼາຍ, ປ່ອຍໃຫ້ການແຕ່ງງານທີ່ວຸ້ນວາຍແບບນັ້ນ. ສະນັ້ນການເວົ້າໄດ້ກາຍເປັນເຫດການໃນບົດກະວີ. ດັ່ງນັກກະວີ Vo Van Hoa (Hai Lang, Quang Tri) ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ບົດກະວີແມ່ນປະກົດການທີ່ແປກປະຫຼາດໃນບົດກະວີ, ມັນສ້າງຄືນໃຫມ່ ແລະ ມີຄວາມຮູ້ສຶກເລິກເຊິ່ງ, ເລິກເຊິ່ງ, ລະອຽດອ່ອນຂອງຊີວິດທີ່ແປກປະຫຼາດ, ເປັນເລື່ອງລາວທີ່ມີພຽງແຕ່ຢູ່ເຂດຊາຍແດນ”.

ບົດກະວີຫວນຄືນເຖິງຄວາມເປັນຈິງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເລື່ອງທຳມະດາ, ບໍ່ມີສັນຍານສົງຄາມ, ລະເບີດຕົກ, ລູກປືນແຕກ, ແຕ່ກໍ່ຍັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ອ່ານມຶນເມົາກັບຄວາມເຈັບປວດຂອງການແຍກ ກັນວ່າ: “ຊາຍໜຸ່ມວິງລິງໄດ້ແຕ່ງດອງກັບສາວ Cua-Cam Lo/ແມ່ນ້ຳລຳເຊ ມີຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນຄືຄູ່ຮັກກັນ/ ລົມພັດພັດລົມພັດແຮງຢູ່ຕີນຂົວ/ເພງເກົ່າ”//And. ເມື່ອຮອດບ້ານເບັນໄຮ, ເປັນຫຍັງຄ່ວນຮັກຈຶ່ງມີຄ່ວນ...”

ແລະກັບຄືນສູ່ຄວາມສຸກທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງຄວາມເປັນຈິງທີ່ສະຫງົບສຸກທີ່ມີມະນຸດສະທໍາເມື່ອຊີວິດກັບຄືນສູ່ສະພາບປົກກະຕິ , ສະຫງົບສຸກຕາມທໍາມະຊາດທີ່ແທ້ຈິງ: "ງານແຕ່ງງານມື້ນີ້ເປັນທໍາມະຊາດຄືດອກ, ເປັນໃບໄມ້ / ຄືກັບເຈົ້າແຕ່ງງານ, ຄືຂ້ອຍແຕ່ງງານ / ແຕ່ມັນບໍ່ແປກໃຈຄືກັບຄວາມຝັນ / ຂ້ອຍເບິ່ງແມ່ນ້ໍາ, ໄດ້ຍິນນ້ໍາໄຫຼ / ໃຜຮ້ອງເພງ, ເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອຍກໍາລັງຮ້ອງເພງ, ຟັງເພງຂອງຂ້ອຍ !".

ນັກກະວີ ຟ້າມດິ່ງແອງ ໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ: “ບົດກະວີແມ່ນດີໃນແນວຄວາມຄິດ, ຄວາມຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ, ການນຳສະເໜີແມ່ນລຽບງ່າຍ ແລະ ສົດໃສ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງວັດທະນະທຳພື້ນບ້ານ, ມີຄວາມສວຍສົດງົດງາມ, ແຕ່ມີຄວາມຊັບຊ້ອນພໍທີ່ຈະສ້າງບົດກະວີກ່ຽວກັບຂະບວນການແຕ່ງດອງທີ່ໜ້າສົນໃຈ, ນຳເອົາຄວາມໝາຍອັນສູງສົ່ງ, ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ກວ້າງຂວາງກວ່າປົກກະຕິ”. ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາບົດເພງ “ລະດູບານໃໝ່” ຂອງນັກດົນຕີ Van Cao, ບົດກະວີນີ້ໄດ້ດຶງດູດຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າຂອງຈິດໃຈແຫ່ງຊາດໃຫ້ກາຍເປັນຜົນງານທີ່ສົດໃສ, ຄົງຕົວ, ບາງທີບໍ່ໄດ້ຮູ້ເຖິງຮອຍຫ້ອຍຂອງອາຍຸ.

ການສະແດງແປກ

ພຽງແຕ່ໄດ້ໂອ້ລົມກັບນັກປະພັນ Xuan Duc ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ, ພາຍຫຼັງແຂວງໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຄືນໃໝ່ໃນປີ 1989. ເມື່ອແຂວງ Quang Tri ເປັນເອກະລາດ, ໄດ້ຂາດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ແຕ່ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງຕົນບໍ່ນ້ອຍກວ່ານັ້ນ, ມີບັນດານັກກຳກັບນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ Xuan Dam (ສາມີຂອງທ່ານນາງ Kim Quy), ນັກປະພັນຄື ນັກສິລະປະຊົນເຜົ່າ Xuan Duc. ແຕ່ກັບຄົນຈໍານວນຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ, ມັນຍາກທີ່ຈະສ້າງບົດລະຄອນ. ງານມະໂຫລານເວທີແຫ່ງຊາດຂະໜາດນ້ອຍແມ່ນມີຄວາມທ້າທາຍ, ແຕ່ຍັງດຶງດູດໃຈເກີນໄປທີ່ຈະປະຕິເສດ.

ມື້ໜຶ່ງໃນປີ 1991, ທ່ານ ຊວນ ດາມ, ຫົວໜ້າພະແນກວັດທະນະທຳ ແລະ ກິລາ ແຂວງ ກວາງຈີ້ ໄດ້ບອກທ່ານຮອງຫົວໜ້າກົມ, ນັກຂຽນ ຊວນດຶກ ວ່າ: “ເຈົ້າຂຽນບົດລະຄອນໃຫ້ຂ້ອຍ, ຈື່ໄດ້ວ່າມີພຽງ 2 ຕົວ, ຊາຍ 1, ຍິງ 1 ຄົນ, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມີພຽງ 2 ຄົນ, ເພາະມີນັກສະແດງພຽງ 2 ຄົນຄື: ຈ່າງເຟືອງ ແລະ ກິມກີ້, ດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນຕົວເຈົ້າເອງ”. ນັກຂຽນ Xuan Duc ປະຕິບັດຕາມ, ແຕ່ຄິດທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນ, ເກົາຫົວແຕ່ຍັງບໍ່ສາມາດອອກມາໄດ້.

ໃນຕອນເຊົ້າ, ກອງປະຊຸມຜູ້ອໍານວຍການ Xuan Dam, ທ່ານ grimaced ແລະ "ການເຈລະຈາ": "ທ່ານຕ້ອງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຫນຶ່ງໃນຕົວອັກສອນ, ພຽງແຕ່ຫນຶ່ງໃນຕົວອັກສອນ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນມັນຈະອອກຄໍາຖາມ." ທ່ານຫົວໜ້າກົມວັດທະນະທຳຕອບວ່າ: “ເອີ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະໃຫ້ເຈົ້າອີກຕົວໜຶ່ງ, ແມ່ນຕົວລະຄອນຍິງ, ເພາະວ່າຍັງເຫຼືອແຕ່ໄຕຮວາ. ສູ້ຊົນສ້າງ, ນັກປະພັນ Xuan Duc ຈົບບົດລະຄອນເລື່ອງ “ລໍຖ້າຈົນກ່ວາເມື່ອໃດ” ຍັງໄດ້ສ້າງແຮງບັນດານໃຈຈາກດິນແດນເຂດແດນ Vinh Linh, ຕໍ່ມາຜູ້ກຳກັບ Xuan Dam ໄດ້ປ່ຽນຊື່ເປັນ “ຊີວິດທຳມະດາທີ່ບໍ່ມີຊີວິດຊີວາ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, "ຄະນະລະຄອນ" ທັງຫມົດໄດ້ອອກໄປໃນລົດU-oátທີ່ຊຸດໂຊມເພື່ອສະແດງຢູ່ໃນເມືອງ. ໂຮຈິມິນ

ແຂວງທຸກຍາກ, ງົບປະມານຈຳກັດ, ຂາດເຂີນ, ນັກສະແດງທີ່ຫາຍາກ, ແຕ່ຍັງຄົງປະສົບຜົນສຳເລັດຢ່າງແຂງແຮງ. ບົດລະຄອນໄດ້ຮັບຫລຽນຄຳ, ນັກສະແດງຍັງຍາດໄດ້ຫລຽນຄຳ ແລະ ເງິນ, ເຮັດໃຫ້ວົງການລະຄອນຂອງທົ່ວປະເທດຊົມເຊີຍ. ສືບຕໍ່ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ຫຼຽນຄຳໄດ້ຕິດຕາມກັນໃນງານບຸນດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, ເຮັດໃຫ້ກວາງຈີເປັນທີ່ຕັ້ງຂອງໂຮງລະຄອນນ້ອຍ.

ຟ້າມຊວນຟຸກ

ທີ່ມາ: https://baoquangtri.vn/vinh-linh-khuc-xa-qua-goc-nhin-van-nghe-191316.htm