Epic ທໍາອິດຂອງຂ້ອຍ

ນັກຂຽນ ຫງວຽນຈີ້ຈຸງ, “ເຈົ້ານາຍ” ຂອງຄ້າຍນັກຂຽນແຫ່ງນີ້, ໄດ້ສົ່ງສານໄປຍັງກົມການເມືອງເພື່ອຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກັບຄືນເມືອຄ້າຍ. ນັ້ນແມ່ນຈົດໝາຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລໍຖ້າ ແລະ ບໍ່ເຊື່ອວ່າໄດ້ຮັບ.

Trường ca đầu tiên của tôi- Ảnh 1. — ນັກກະວີ, ຮ້ອຍໂທ ແທ່ງທົວ - ປີ 1976

ມາຮອດນະຄອນ ດ່າໜັງ, ໄດ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງສູນສ້າງວັນນະຄະດີໃຫຍ່ກວ່າໝູ່ ແລະ ແຫ່ງທຳອິດຂອງປະເທດ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫລາຍ, ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບຳລຸງສ້າງບົດກະວີທີ່ຍາວນານທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຂຽນແຕ່ບໍ່ມີໂອກາດ. ດຽວນີ້ໂອກາດມາຮອດແລ້ວ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົງນາມໂດຍກົງກັບທ່ານ ຫງວຽນຈີ໋ຈ້ອງ, ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຂຽນບົດກະວີວິລະກິດກ່ຽວກັບສົງຄາມ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນສະຫນາມຮົບພາກໃຕ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຫຼາຍກວ່າ 100 ຂໍ້, ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ "ຮູບແຕ້ມ" ຂອງບົດກະວີ epic ໃນອະນາຄົດນີ້. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງບົດກະວີ epic ຄັ້ງທໍາອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ " ປີແລະປັດຈຸບັນ ."

ທ້າຍເດືອນ ພຶດສະພາ 1975, ຈາກແຂວງ ໄຊງ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕາມບັນດານັກປະພັນສູນກາງຄື ຫງວຽນງອກ, ຫງວຽນຈີ໋ຈີ້ງ, Thu Bon, Y Nhi, ແລະ Ngo The Oanh ໄປນະຄອນ ດ່າລາດ ກ່ອນທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ເຂດພາກກາງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າຮ່ວມ “ຄືນບໍ່ນອນ” ກັບບັນດານັກເຄື່ອນໄຫວຂອງນະຄອນ ດ່າລາດ. ໃນລະຫວ່າງງານລ້ຽງນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກແນະນໍາໃຫ້ອ່ານບົດກະວີ, ຂ້າພະເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະອ່ານເກືອບຮ້ອຍຂໍ້ຈາກຫນັງສືໃບລານ ຂອງເດືອນແລະປັດຈຸບັນ . ນັ້ນແມ່ນເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດກະວີຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ບັນດານັກສຶກສາຢູ່ພາກໃຕ້. ເບິ່ງຄືວ່າເປັນການສໍາພັດເລັກນ້ອຍ.

ຈາກນັ້ນ, ເມື່ອມີເວລາຫວ່າງໄດ້ນັ່ງຢູ່ໂຕະຂຽນຢູ່ກອງທະຫານເຂດ 5, ບາງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝັນເປັນເວລາດົນນານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳຈາກຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍລະນຶກເຖິງບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງ “ຄົນຢູ່ປະຕູທະເລ” ຂອງ Van Cao. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດກະວີນີ້ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ກ່ອນຈະໄປເຖິງສະໜາມຮົບພາກໃຕ້. ມັນເປັນຫົວຂໍ້ຂອງ ປະຊາຊົນຢູ່ປະຕູທະເລ ຂອງ Van Cao ທີ່ແນະນໍາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ: ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປ່ຽນຫົວຂໍ້ຂອງບົດກະວີ epic ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເປັນ ປະຊາຊົນຜູ້ທີ່ໄປທະເລ . ສຽງສົມເຫດສົມຜົນກວ່າ. ດັ່ງນັ້ນ, ຈາກ ເດືອນພຶດສະພາແລະປັດຈຸບັນ ໄດ້ກາຍເປັນ ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ . ເປັນຫຍັງ Seafarers ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າຄົນລຸ້ນຂອງພວກເຮົາໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສົງຄາມຢ່າງມີສະຕິ, ດັ່ງນັ້ນ "ໄປທະເລ" ຫມາຍຄວາມວ່າໄປປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ. ປະຊາຊົນແມ່ນທະເລ, ທ່ານ ຫງວຽນທ້ຽນເຍີນ ກ່າວວ່ານີ້ນັບຮ້ອຍປີກ່ອນ.

ຕັ້ງແຕ່ປ່ຽນຊື່ບົດກະວີ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຂຽນ "ໄຫຼ", ຄືກັບວ່າຂ້ອຍເປັນໃບນ້ອຍໆທີ່ພົບກັບແມ່ນ້ໍາ, ພຽງແຕ່ລອຍອອກໄປໃນທະເລ.

ປີ 1976 ແມ່ນ "ປີລີງໄຟ". ແຕ່ມີສິ່ງໃຫຍ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດໄລ່ແລະສໍາເລັດໂດຍພື້ນຖານໃນປີນີ້. ຫນ້າທໍາອິດແມ່ນເລື່ອງຂອງການຂຽນບົດກະວີ epic. ແລ້ວເລື່ອງຄວາມຮັກມາ. ເດັກຍິງທີ່ຂ້ອຍຮັກແລະຜູ້ທີ່ຮັກຂ້ອຍໄດ້ຍອມຮັບວ່າໃຊ້ເວລາຕະຫຼອດຊີວິດຂອງນາງກັບທະຫານທີ່ທຸກຍາກ - ນັກກະວີຄືຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ພານາງມາເຮືອນເພື່ອພົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍ, ແລະເຂົາເຈົ້າເຫັນດີນໍາຢ່າງມີຄວາມສຸກ.

ມີສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດນັບໄດ້. ມັນແມ່ນປີ 1976, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລື່ອນຊັ້ນຈາກຮ້ອຍຕີສອງມາເປັນຮ້ອຍໂທທໍາອິດ. ຂ້ອຍດີໃຈແທ້ໆກັບໂປຣໂມຊັນນີ້. ເພາະວ່ານັບແຕ່ນັ້ນມາ, ເງິນເດືອນຂອງຂ້ອຍໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຈາກ 65 ດົ່ງ (ເງິນເດືອນນາຍຮ້ອຍທີ 2) ຂຶ້ນເປັນ 75 ດົ່ງ (ເງິນເດືອນນາຍພົນທີ 1). ມີພຽງແຕ່ຜູ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າການມີເງິນເດືອນພິເສດ 10 ຫຼຽນແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນແນວໃດໃນແຕ່ລະເດືອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ດີທັງຫມົດເຊັ່ນດຽວກັນວ່າມັນເປັນຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ມີຖົງເປົ່າຢູ່ສະເຫມີ. ບາງຄັ້ງເວລາອອກໄປທ່ຽວກັບແຟນຂ້ອຍກໍ່ຕ້ອງຂໍເງິນ 5 ເຊັນເພື່ອໄປຊື້ຈອກຢູ່ຂ້າງທາງ.

ບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກກະວີ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ທັນທີວ່ານັກປະພັນແລະນັກກະວີຊາວໂຊວຽດໄດ້ຂຽນດີແນວໃດຫຼັງຈາກສົງຄາມຮັກຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ເມື່ອພວກເຂົາເປັນນັກຮົບຂອງກອງທັບແດງທັງຫມົດ. ເງິນເດືອນພິເສດສິບໂດລາເມື່ອໄດ້ຮັບການເລື່ອນຊັ້ນເປັນນາຍຮ້ອຍແມ່ນເປັນທັງການໃຫ້ກຳລັງໃຈທາງດ້ານວັດຖຸ ແລະທາງວິນຍານ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ການຂຽນບົດກະວີ epic ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ .

ໃນຕອນທ້າຍຂອງ 1976, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສໍາເລັດບົດກະວີ epic ນີ້. ເມື່ອອ່ານມັນໃຫ້ “ນາຍ” ຫງວຽນຈີ້ຈູງ ໄດ້ທົບທວນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກນັກຂຽນທີ່ດຸໝັ່ນ ແລະ ລະອຽດລະອໍ. ທ່ານ Trung ພຽງແຕ່ບອກຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ປ່ຽນຄໍາດຽວ. ນັ້ນແມ່ນຄຳເວົ້າ “ເຣື່ອງ” ໃນບົດກະວີ “ເສົາແບກໄມ້ໄຜ່ມີຮອຍແຕກ 9 ບາດຢູ່ບ່າສອງເບື້ອງ”, ບົດກະວີຂອງທ່ານ ຫງວຽນຝູ໋ຈ້ອງ, ທ່ານ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ເວົ້າວ່າ: “ເສົາໄມ້ໄຜ່ມີຮອຍແຕກ 9 ບາດຢູ່ບ່າ”. ຂ້າພະເຈົ້າຕົກລົງເຫັນດີທັນທີ. "ນາຍຈ້າງ" ແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ, ນັ້ນບໍ່ຜິດທັງຫມົດ.

ພາຍຫຼັງບົດກະວີຍາວ 1.200 ກວ່າບົດຈົບແລ້ວ, ລາວຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍຈົນໄດ້ເຊີນນັກກະວີ Thu Bon ມາຟັງ, ພ້ອມດ້ວຍເຫຼົ້າແວງ ແລະ ອາຫານເຜັດ. Thu Bon ໄດ້ຟັງດ້ວຍອາລົມ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າອ່ານບົດທີ່: “ກະລຸນາກ້ຽວໝາກເຫຼັ້ມເພື່ອຕອນບ່າຍທີ່ງຽບສະຫງົບ/ ກ່ອນທີ່ຮອຍຍິ້ມຂອງເຈົ້າຈະຈາງລົງ, ດວງຈັນຈະເຕັມດວງອີກ”, Thu Bon ຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ. ລາວຈື່ຈໍາແມ່ຂອງລາວ, ຜູ້ທີ່ລໍຖ້າລາວຕະຫຼອດສົງຄາມ.

ເມື່ອນັກຂຽນ ຫງວຽນຈີ້ຈູງ ໄດ້ສຳເລັດ “ເຫັນດີ” ບົດກະວີວິລະກຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ລາວໄດ້ພິມບົດຂຽນ ແລະ ສົ່ງໄປໃຫ້ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍກອງທັບທັນທີ. ໃນເວລານັ້ນ, ບັນນາທິການບົດກະວີຂອງສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍແຫ່ງນີ້ແມ່ນນັກກະວີຕາຮົວອຽນ, ອ້າຍເຄີຍເຮັດວຽກຢູ່ກົມໂຄສະນາອົບຮົມກົມການທະຫານກັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປສະໜາມຮົບ. ທ່ານເຍີນຮັບເອົາວຽກງານດັດແກ້ໃນທັນທີ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກ ຢູ່ຄະນະກຳມະການສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ໄດ້ຍິນ “ຂ່າວລື” ກ່ຽວກັບບົດກະວີຍາວ “ຜູ້ທີ່ໄປທະເລ” , ທ່ານໄດ້ບອກໃຫ້ທ່ານ Ta Huu Yen ຢືມໜັງສືໃບລານໃຫ້ລາວອ່ານເບິ່ງວ່າເປັນແນວໃດ. ໄດ້ເຫັນວ່າ, ພາຍຫຼັງອ່ານແລ້ວ, ທ່ານ ຫງວຽນຫງອກ ໄດ້ບອກໃຫ້ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍກອງທັບພິມບົດກະວີນີ້ໂດຍທັນທີ. ແລະດັ່ງນັ້ນ, ຕັ້ງແຕ່ເວລາສົ່ງວຽກໄປຫາຜູ້ພິມຈົນກ່ວາຫນັງສືຖືກພິມ, ມັນໃຊ້ເວລາພຽງແຕ່ສາມເດືອນ. ມັນແມ່ນການບັນທຶກ "ການພິມໄວ" ໃນເວລານັ້ນ.

ພາຍຫຼັງເຕິດປີ 1977, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ແລະ ຕ້ອນຮັບການພິມຈຳໜ່າຍວຽກງານທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອກ່ອນນັ້ນ, ເຈ້ຍພິມບໍ່ດີ, ແຕ່ໜ້າປົກແມ່ນແຕ້ມໂດຍຈິດຕະກອນ Dinh Cuong. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ.

ໃນປັດຈຸບັນ Seafarers ມີອາຍຸ 47 ປີໃນສາມປີ, 2027, ພວກເຂົາເຈົ້າຈະມີອາຍຸ 50 ປີ.

ການອ່ານບົດກະວີ epic ທໍາອິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດກ່ຽວກັບວຽກງານນີ້ແມ່ນຄວາມຊັດເຈນຂອງມັນ. ຈາກ 4 ຂໍ້ທໍາອິດ:

“ເມື່ອຂ້ອຍບອກແມ່

ຝົນແມງວັນເຮັດໃຫ້ທົ່ງນາຂອງພວກເຮົາມົວ

ມື້ອື່ນຂ້ອຍໄປ

ຄວັນໄຟຈາກເຮືອນຄົວຂອງພວກເຮົາໄດ້ຢຸດຢ່າງກະທັນຫັນຢູ່ເທິງຫລັງຄາມຸງ.

ເຖິງ 4 ຂໍ້ສຸດທ້າຍຂອງບົດກະວີ epic:

“ ເມື່ອຂ້ອຍເອົານ້ຳເກືອໃສ່ມື

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຊີວິດຂອງເຈົ້າ

ພາຍໃຕ້ແສງຕາເວັນແມ່ນຄ່ອຍໆ crystallizing

"ເກືອນ້ອຍບໍລິສຸດແລະບໍລິສຸດ"

ຄວາມຊັດເຈນຄົບຖ້ວນ.

5 ປີຂອງການເດີນທາງແລະການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະຫນາມຮົບຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນ vain. ນັ້ນແມ່ນຊັບສິນທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດຂອງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະມີອາຍຸ 80 ປີ.

ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/truong-ca-dau-tien-cua-toi-185250107225542478.htm