"ກັບປະເທດແລະແມ່ນ້ໍາ, ມີຄໍາດຽວຂອງຄວາມຮັກ"

ນັກວິຈານວັນນະຄະດີ ຮວ່າງດິ່ງໂກ້, ຫົວໜ້າກົມທິດສະດີ ແລະ ວິຈານວາລະສານວັນນະຄະດີກອງທັບ, ຕີລາຄາວ່າ: ບັນດານັກປະພັນມັກ “ດູຖູກ”, ແຕ່ໃນ ຫງວ໋ຽນທ໋າຍ ແມ່ນການສະແດງຢ່າງມີຊີວິດຊີວາຂອງສິ່ງທີ່ ຫງວຽນຕ໋ວນ ເອີ້ນວ່າ “ຕາມີພອນສະຫວັນ” ຫົວໃຈທີ່ເພິ່ນມີຕໍ່ເພື່ອນວັນນະຄະດີ. ນັກວິຊາການ Dao Duy Anh ເຄີຍເວົ້າວ່າ: "ເວົ້າໄດ້ວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນລອຍຕົວ, ແຕ່ສໍາລັບປະເທດແລະແມ່ນ້ໍາມີຄໍາດຽວ, ຮັກ". ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ວຽກງານຂອງ Ngo Thao ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄຳວ່າ ຮັກ. ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 80 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງກອງທັບປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ແຕ່ວັນທີ 22/12 (1944-2024), ພວກຂ້າພະເຈົ້າມີບົດສຳພາດນັກປະພັນທີ່ມີຫຼາຍຜົນງານແນະນຳນັກຂຽນກ່ຽວກັບສົງຄາມ ແລະ ກອງທັບ.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນທ໋າຍ:

ນັກຂຽນ ຫງວຽນທ໋າວ - ພາບ: baotangvanhoc.vn

- ທ່ານເອີຍ! ເປັນທີ່ຮູ້ກັນວ່າໃນປີ 1965 ລາວເປັນສະມາຊິກຄົນທຳອິດຂອງສະຖາບັນວັນນະຄະດີທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກອງທັບ. ເຈົ້າຈື່ຫຍັງກ່ຽວກັບປີເຫຼົ່ານັ້ນ?

- ແຕ່ວັນທີ 5 ສິງຫາ 1964, ຈັກກະພັດສະຫະລັດເລີ່ມວາງລະເບີດໃສ່ພາກເໜືອ, ສົງຄາມໄດ້ແຜ່ລາມໄປທົ່ວປະເທດ. ການເຄື່ອນໄຫວອາສາສະໝັກຊາວໜຸ່ມໄປສົງຄາມແມ່ນໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ. ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຢູ່ໃກ້ກັບຂະຫນານທີ 17, ເປັນເສັ້ນແບ່ງປັນລະຫວ່າງປະເທດແລະດິນຂອງການຕໍ່ສູ້ທີ່ຮຸນແຮງ. ພວກເຮົາອາດຈະຢູ່ໃນຊັ້ນຮຽນຈົບວິທະຍາໄລທໍາອິດທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຮ່າງ.

ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບຄະນະວັນນະຄະດີ, ຫຼັກສູດ V, ມະຫາວິທະຍາໄລວິທະຍາສາດ ຮ່າໂນ້ຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບໝາຍໃຫ້ພະແນກພາສາ, ສະຖາບັນວັນນະຄະດີ, ຂຽນໂປສເຕີທຸກວັນເພື່ອກະກຽມອຸປະກອນຮັບໃຊ້ວັດຈະນານຸກົມຫວຽດນາມ, ເປັນວຽກວິທະຍາສາດທີ່ໜ້າເບື່ອ. ການເອີ້ນເຂົ້າໄປເປັນທະຫານໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ເຖິງຄວາມຝັນທີ່ຈະຖືປືນໂດຍກົງ, ແລະ ໃນການສູ້ຮົບ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຮັດບາງສິ່ງທີ່ມີປະໂຫຍດກວ່າ.

ໃນຫນ້າທໍາອິດຂອງປື້ມບັນທຶກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກຕົວເອງວ່າ: 'ປາກກາແລະການຂຽນຂອງເຈົ້າຈະມີຄຸນຄ່າແທ້ໆເມື່ອຕົວເຈົ້າເອງມີບຸກຄະລິກກະພາບທີ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບການເຄົາລົບນັບຖືຂອງທຸກຄົນ, ມີສິນທໍາທີ່ສົມຄວນກັບຄວາມຮັກຂອງທຸກຄົນ, ແລະຜົນສໍາເລັດທີ່ຫຼາຍຄົນຝັນເຖິງ.'

- ແມ່ນແລ້ວ! ແລະລາວຜ່ານໄລຍະສົງຄາມໄດ້ແນວໃດ? ເມື່ອເບິ່ງຄືນການເດີນທາງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກແຕ່ສວຍງາມນັ້ນ, ເຈົ້າຮັກແລະເສຍໃຈຫຍັງ?

- ປຶ້ມເກົ່າໆມັກເວົ້າວ່າ: ເວົ້າໄວ, ເຮັດຊ້າ. ສອງສາມປີທໍາອິດບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍສໍາລັບພວກເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຖືປືນແລະໄປສົງຄາມໄດ້ທັນທີ. ແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າມັນໄດ້ຖືກມອບຫມາຍໃຫ້ພະແນກ 308, ເປັນຫນ່ວຍງານຕົ້ນຕໍຍຸດທະສາດ, ແລະຂຶ້ນກັບກອງປືນໃຫຍ່ກົນຈັກ, ການຝຶກອົບຮົມແລະການ maneuvering ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການເຝົ້າລະວັງຂອງສັດຕູແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຍາວ. ໜ່ວຍກຳມະບານ 120 ມມ ໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍຢ່າງວ່ອງໄວເພື່ອຮັບເອົາປືນໃຫຍ່ D74, ຍາວ 120 ມມ ເພື່ອເຂົ້າຍຶດຄອງເຂດປ້ອງກັນຝັ່ງທະເລ ກວາງຊົ້ງ - ແທງຮວາ ໃນໂອກາດປີໃໝ່ 1968, ທັງຍິງໃສ່ກຳປັ່ນ ແລະ ປ້ອງກັນການໂຈມຕີທາງພາກເໜືອ. ຫຼັງຈາກ 3 ປີຂອງການຝຶກອົບຮົມ, ໂດຍຜ່ານຫຼາຍວຽກເຮັດງານທໍາ, ຈາກເອກະຊົນ, ໃນເວລາທີ່ເຂົ້າໄປໃນການສູ້ຮົບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນຮ້ອຍຕີສອງ, Reconnaissance Platoon Leader.

ໃນເດືອນເມສາ 1968, ກອງພັນໃຫຍ່ປືນໃຫຍ່ທີ່ມີຊື່ລະຫັດ 4011B ໄດ້ຖືກສັ່ງໃຫ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນສະຫນາມຮົບ. ໃນເວລານັ້ນ, ກອງທະຫານປືນໃຫຍ່ໄດ້ເດີນທັບດ້ວຍລົດຕິດຕາມມາເປັນເວລາກວ່າໜຶ່ງເດືອນ. ຢູ່ທາງຜ່ານຮູບ A, ທາງຜ່ານ Polanhich, ໝໍ້ໄຟຖືກລະເບີດ B52, ພາຫະນະຖືກໄຟໄໝ້, ສະຫາຍຫຼາຍຄົນເສຍຊີວິດ. ໃນຄືນວັນທີ 7 ພຶດສະພາ 1968, ໃນງານສົບຂອງບັນດາສະຫາຍທີ່ເສຍຊີວິດໄດ້ນຳກັບຄືນໄປຝັງຢູ່ສຸສານທະຫານບົກ 3, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕາງໜ້າໃຫ້ບໍລິສັດອ່ານຄຳຊົມເຊີຍ. ນັ້ນແມ່ນ "ບົດຂຽນ" ທໍາອິດທີ່ຂ້ອຍຂຽນໃນສະຫນາມຮົບ.

ເຂົ້າສູ່ການສູ້ຮົບໃນຊ່ວງລຶະເບິ່ງຮ້ອນປີ 1969, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໄປເປັນຮອງກົມການເມືອງຂອງບໍລິສັດ, ໂດຍມີຕໍາແໜ່ງກອງບັນຊາການທະຫານປົດປ່ອຍເປັນຮອງຜູ້ບັນຊາການບໍລິສັດ. ພາຍຫຼັງການສູ້ຮົບຫຼາຍສິບຄັ້ງທີ່ມີປືນໃຫຍ່, ບັນຈຸລູກປືນ, ກະກຽມອົງປະກອບ, ແລະບັນຊາການຍິງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໄປເຮັດວຽກເປັນຜູ້ຊ່ວຍສະໂມສອນ Regimental ສໍາລັບໄລຍະຫນຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເປັນ Captain ຂອງທີມງານໂຄສະນາວັດທະນະທໍາ Regimental, ການສະແດງສິລະປະ, ແລະກໍາລັງນໍາພາໃນຫຼາຍຫນ່ວຍງານຕາມການເດີນຂະບວນ.

ປີ 1971, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຮຽນຢູ່ສະຖາບັນການເມືອງ. ກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃບປະລິຍາຕີ, ໃນທ້າຍປີນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໄປຢູ່ໃນວາລະສານວັນນະຄະດີກອງທັບ, ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກຜູ້ໃດຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ: ທ່ານນີງກາ ແລະ ທ່ານ Mong Luc ຈາກກົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະກອງທັບໄດ້ແນະນຳໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ມີບົດຂຽນລົງພິມໃນວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ, ວາລະສານວັນນະຄະດີ ແລະ ໜັງສືພິມ ຕຽນຟອງ ແຕ່ຊຸມປີ 60 ເປັນຕົ້ນມາ, ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຕັດສິນໃຈສະໝັກເຂົ້າຮ່ວມ.

ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງສັບສົນຫຼາຍ, ແລະມີໂອກາດເຂົ້າໃຈຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ: "ຢືນຢູ່ເທິງພູນີ້, ເບິ່ງພູເຂົານັ້ນ". ເມື່ອສະໜາມຮົບເຄັ່ງຕຶງແລະດຸເດືອດ, ຄົນທັງຫຼາຍຢາກກັບຄືນສູ່ໜ້າບ້ານ. ແຕ່ຢ່າງກະທັນຫັນກັບຄືນໄປຄົນດຽວ, ເມື່ອສະຫາຍທີ່ໃກ້ຊິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍ່ຊະນະຢູ່ເສັ້ນທາງເລກ 9 - ພາກໃຕ້ຂອງລາວ, ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການສຳຫຼວດ, ກະກຽມສະໜາມຮົບ, ຈາກນັ້ນ ບັ້ນຮົບກວາງຈິ, ໜູນຊ່ວຍກອງບັນຊາການ, ສະຫາຍຫຼາຍຄົນເສຍສະຫຼະ. ທັນທີທັນໃດຮູ້ສຶກວ່າຄວາມນັບຖືຕົນເອງສັ່ນສະເທືອນ. ໃນສະຖານະການທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້, ວິທີດຽວທີ່ດີທີ່ສຸດແມ່ນພະຍາຍາມເຮັດວຽກທີ່ໄດ້ຮັບມອບຫມາຍໃຫມ່ໃຫ້ດີ.

ເມື່ອເບິ່ງຄືນ, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າໃນ 5 ປີໃນຫນ່ວຍງານ, ໃນການຝຶກອົບຮົມແລະການສູ້ຮົບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ. ຈາກນັກຮຽນທີ່ໂງ່ຈ້າ, ຂີ້ອາຍ, ຢ້ານກົວ, ຢ້ານການຕິດຕໍ່ທັງຫມົດ, ລາວກາຍເປັນທະຫານທີ່ກ້າຫານໃນການປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມລໍາບາກ, ລະເບີດ, ແລະແມ້ກະທັ້ງຄວາມຕາຍ. ໂດຍສະເພາະເມື່ອເຂົ້າໃກ້ການວາງລະເບີດ, ທະຫານອາຍຸນ້ອຍກວ່າຂ້າພະເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າໄວ້ໃຈຂ້າພະເຈົ້າ, ແນມເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າເມື່ອຮັບມືກັບສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ເມື່ອໄດ້ຫໍ່ຫຸ້ມຫໍ່ທະຫານບາດເຈັບ, ຝັງສົບ ແລະ ຝັງສົບນັກຮົບເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດ, ອ່ານ ແລະ ແກ້ໄຂບົດຟ້ອນທີ່ຂຽນໄວ້ລ່ວງໜ້າ ເຊິ່ງບໍ່ເໝາະສົມສະເໝີໄປກັບສະພາບການເສຍສະຫຼະຂອງໜ່ວຍ; ເມື່ອຫິວ, ຮູ້ຈັກໃຫ້ອາຫານ ແລະ ຢາໃຫ້ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຫຼາຍ, ມີຄວາມສຸກກັບວຽກງານທີ່ໜັກກວ່າ...

ສິ່ງທັງໝົດນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ຝຶກຝົນໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ຮູ້ຈັກເບິ່ງແຍງຄົນອ້ອມຂ້າງຢ່າງຈິງໃຈສະເໝີ. ບາງທີ, ຍ້ອນປະສົບການຂອງຂ້ອຍໃນຫນ່ວຍງານ, ເມື່ອຂ້ອຍກັບຄືນໄປຫາວາລະສານວັນນະຄະດີກອງທັບ, ມີຕໍາແໜ່ງຮອງຜູ້ບັນຊາການກອງຮ້ອຍຫຼາຍປີ, ເຖິງວ່າຂ້ອຍມີຄວາມເປັນຫ່ວງຫຼາຍກ່ຽວກັບຄວາມຊໍານານຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ຍັງສາມາດປະສົມປະສານເຂົ້າໃນວິຖີຊີວິດ.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນທ໋າຍ:

ຜົນງານໂດຍນັກຂຽນ ຫງວ໋ຽນແທ່ງ - ພາບ: TN

- ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າລາວໂຊກດີທີ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເດີນຄຽງຂ້າງຊີວິດຂອງນັກປະພັນດີເດັ່ນ, ແລະນັ້ນກໍ່ແມ່ນປະສົບການຊີວິດຂອງຕົນເອງເພື່ອສ້າງໜ້າວິຈານວັນນະຄະດີຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ເປັນເອກະລັກ. ເຈົ້າສາມາດແບ່ງປັນເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ໄດ້ບໍ?

- ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາ 15 ປີໃນສິລະປະວັນນະຄະດີກອງທັບ, ແຕ່ປີ 1971-1985. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່ານີ້ແມ່ນໄລຍະທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງສິລະປະວັນນະຄະດີກອງທັບ. ຢູ່ໃນວົງດົນຕີນັກຂຽນທີ່ມີຄວາມກ້າຫານໃນຊຸດທະຫານ, ໄດ້ປະກົດມີສຽງນຳໜ້າທີ່ກ້າຫານ. ປະຈຸບັນຢູ່ສະໜາມຮົບມີ ຫງວຽນງອກ - ຫງວຽນຈູງແທ່ງ, ຫງວຽນງອກເຕິນ - ຫງວຽນທິ, ທູໂບນ..., ຢູ່ສຳນັກງານບັນນາທິການຄື: ຫງວຽນຄາຍ, ຫງວຽນມິນເຈົາ, ຮືມາຍ, ໂຮເຟືອງ, ຊວນທ້ວນ, ຟ້າມງອກແຄງ, ຫງວ໋ຽນຟູ໋...

ໃນຊຸມປີ 70 ຂອງສະຕະວັດທີ 20, ບໍ່ເຫມືອນກັບໄວຫນຸ່ມໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານຝຣັ່ງ, ໃນເວລານີ້ນັກຂຽນທັງຫມົດມີຄອບຄົວ, ເດັກນ້ອຍ, ພໍ່ເຖົ້າແລະພໍ່ແມ່ທີ່ອ່ອນແອ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າມີວຽກເຮືອນຫຼາຍທີ່ຈະດູແລ. ແຕ່ບໍ່ມີສະຫນາມຮົບທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ບໍ່ມີພວກມັນ. ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ນັກຂຽນທີ່ຊ່ຽວຊານໃນການຂຽນກ່ຽວກັບກອງທັບ, ແຕ່ຕົວຈິງແລ້ວແມ່ນທະຫານທີ່ຂຽນກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງຕົນເອງແລະການຕໍ່ສູ້ຂອງສະຫາຍຂອງພວກເຂົາ.

ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າໃກ້ນັກຂຽນກ່ອນ ແລະ ພາຍຫຼັງການເດີນທາງແຕ່ລະຄັ້ງ, ເມື່ອຄິດເຖິງ, ອ່ານຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າຕອນຍັງຂຽນໜັງສືໃບລານ, ອົບພະຍົບໄປຮົ່ງງ່າ, ທ່າແຂກ, ຮ່າຕິ້ງ, ໃນເວລາພັກຜ່ອນດື່ມນ້ຳຊາ, ຂ້ອຍມີໂອກາດໄດ້ໃກ້ຊິດ, ຟັງເຂົາເຈົ້າລົມກັນ, ແລກປ່ຽນເລື່ອງອາຊີບ, ເວົ້າຕະຫຼົກຫຼາຍ, ແຕ່ມີໂອກາດເຂົ້າໃຈກັນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ບາງເອກະສານຈາກຊຸມປີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລວມເຂົ້າໃນປຶ້ມ The Past Ahead (2012).

ນັກປະພັນ ຫງວຽນທ໋າຍ:

ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ວຽກງານຂອງ Ngo Thao ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ. ແຫຼ່ງຂ່າວ: To Quoc Electronic Newspaper

- ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງທ່ານ, ບົດຮຽນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຈາກຊີວິດແລະການເຮັດວຽກຂອງນັກຂຽນໃນໄລຍະການຕໍ່ຕ້ານອາເມລິກາທີ່ປະໄວ້ສໍາລັບຄົນລຸ້ນນີ້ແມ່ນຫຍັງ?

- ຕົວຈິງແລ້ວ, ແຕ່ລະຍຸກມີວິທີການສ້າງຜົນງານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງວຽກງານວັນນະຄະດີໃນສົງຄາມ, ນອກຈາກພອນສະຫວັນຂອງຜູ້ຂຽນເອງ, ຍັງເປັນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ວຽກງານໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນ. ເຂົາເຈົ້າດຳລົງຊີວິດ ແລະ ສູ້ຮົບຢູ່ເກາະ, ທະຫານ ຫງວຽນຄາຍ ໄດ້ຂຽນເກືອບທຸກແຫ່ງທີ່ຜູ້ຂຽນມີຢູ່, ນັ້ນແມ່ນເກາະ ໂກນໂກ, ຕາແສງ ຫວີງຢາງ, ສະຖານທີ່ສະໜອງກົງໂກ, ຕາຄອນ, ແຄ໋ງຮ່ວາ, ຕາເວັນຕົກກວາງຈີ; ຫງວຽນມິງເຈົາ ໄດ້ຂຽນບັນດາຮອຍຕີນຂອງທະຫານ, ຫຍ້າ Reed ແລະອີກຫຼາຍເລື່ອງຕອນທີ່ເພິ່ນຍັງຕິດພັນກັບດິນແດນກວາງຈິ.

ນັກກະວີຊວນຊາກທີ່ໄປສະໜາມຮົບກັບລາວ, ໄດ້ເລົ່າຄືນວ່າ, ຄັ້ງໜຶ່ງ ຫງວຽນແມ້ງເຈົາ ໄດ້ນັດພົບກັບຜູ້ບັນຊາການບໍລິສັດຜູ້ກ້າຫານທີ່ມີຊື່ສຽງເພື່ອຂຸດຄົ້ນເອກະສານ. ໃນຂະນະທີ່ທັງສອງກຳລັງລົມກັນ, ບັ້ງໄຟດອກຈາກ OV10 ໄດ້ຍິງຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນ. ນາຍເຮືອໄດ້ຍູ້ນັກຂຽນລົງໄປໃນອຸໂມງຢ່າງໄວວາ. ເມື່ອຫງວຽນມິນເຈົາ ພະຍາຍາມລຸກຢືນ, ລາວເຫັນເລືອດທົ່ວຮ່າງກາຍ ແລະ ໄດ້ຮູ້ວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ເອົາຊິ້ນສ່ວນລູກສອນໄຟໃຫ້ລາວ. ຫນ້າທີ່ຂຽນຈາກປະສົບການດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກ imbued ກັບມະນຸດໃນສົງຄາມ.

- ມັນມາຈາກບົດຮຽນເຫຼົ່ານັ້ນບໍວ່າໃນປັດຈຸບັນ, ໃນ 80 ກວ່າ, ໄກເກີນກວ່າ "ຫາຍາກ" ອາຍຸ, ທ່ານຍັງມີຫົວໃຈຫນັກສໍາລັບທຸກຄໍາຂອງວັນນະຄະດີທີ່ຂຽນໃນສົງຄາມ? ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ລາວຍັງໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນການເກັບກຳເອກະສານ, ຂຽນກ່ຽວກັບນັກປະພັນຜູ້ເສຍຊີວິດ, ສ້າງບົດນິລະນາມໃຫ້ແກ່ ຫງວຽນທິ, ທູບອນ, ນີງກາ...

- ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄິດວ່າມາດຕະການຂອງມູນຄ່າຂອງການເຮັດວຽກແລະຜູ້ຂຽນຈະມີການປ່ຽນແປງສະເຫມີໄປໃນໄລຍະ. ມີນັກຂຽນແລະວຽກງານທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງສູງໃນເວລານັ້ນ, ແຕ່ຖືກລືມບໍ່ດົນກ່ອນຫນ້ານີ້. ສະນັ້ນ, ການຊອກຫາວິທີປົກປັກຮັກສາບັນດາວຽກງານ, ເອກະສານ, ບັນທຶກຂອງຜູ້ຂຽນແມ່ນຈຳເປັນ.

ເມື່ອກັບຄືນມາເຖິງວົງການວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະກອງທັບ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນທິຢວານ ໄດ້ເຖິງແກ່ມໍລະນະກຳ. ນັກປະພັນ ຫງວຽນຈ້ອງອຽນ ແລະ ແທງຢາງ ໄດ້ຫຸ້ມຫໍ່ ແລະ ສົ່ງຊຸດອາພອນ 2 ຊຸດໃຫ້ບັນດາວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະກອງທັບ, ຜ່ານ 2 ຊ່ອງທາງ. ໂຊກດີທີ່ທັງສອງມາຮອດຫ້ອງການ. ນອກຈາກບັນດາໜັງສືໃບລານທີ່ຍັງບໍ່ທັນສຳເລັດຂອງນະວະນິຍາຍ O Xa Trung Nghia, Sen Trong Dong, Co Gai Dat Ba Dua, ແລະ Uoc Mo Cua Dat ທີ່ບັນດາບົດຂຽນຍັງຄົງໄດ້ຮັບການຂຽນແລ້ວ, ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະການທະຫານໄດ້ຈັດພິມເທື່ອລະກ້າວ.

ນັກວິຈານ Nhi Ca ກຳລັງຂຽນ Nguyen Thi - ໃບໜ້າທີ່ຍັງເຫຼືອເມື່ອລາວເປັນເສັ້ນເລືອດຕັນໃນ. Vuong Tri Nhan ແລະ Lai Nguyen An ຢູ່ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍວຽກງານໃໝ່ຂອງສະມາຄົມນັກປະພັນໄດ້ຊຸກຍູ້ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຂຽນບົດຂຽນຕື່ມອີກສອງສາມບົດເພື່ອສຳເລັດປຶ້ມ. ປຶ້ມດັ່ງກ່າວໄດ້ພິມອອກ ແລະ ໄດ້ຮັບລາງວັນຈາກສະມາຄົມນັກຂຽນ, ແຕ່ຍັງມີປື້ມບັນທຶກ 24 ຫົວ, ຫມຶກຈືດຈາງໄປຕາມການເວລາ, ດ້ວຍຮູບແບບການຂຽນທີ່ບໍ່ງ່າຍຕໍ່ການອ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າໃຊ້ເວລາ 2 ປີໃນການຄົ້ນຫາ, ຈັບອົກຈັບໃຈດ້ວຍເນື້ອໃນທີ່ໜ້າຈັບໃຈ, ພິມຄືນແຕ່ລະໜ້າ, ແລະ ຍ້ອນບັນທຶກບໍ່ໄດ້ຕໍ່ເນື່ອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົມທົບກັນສ້າງປຶ້ມ “ຫງວຽນບໍ່ໄກ”, ເຊິ່ງຕໍ່ມາໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດວຽກງານສຳເລັດ ຫງວຽນງອກເຕິນ - ຫງວຽນທິ ໃນປີ 1995.

ການລວບລວມບັນທຶກນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານເຂົ້າໃຈແນວຄິດ, ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍແລະຮູບແບບການເຮັດວຽກຂອງນັກຂຽນ. ນອກຈາກວຽກງານທີ່ທັນເວລາແລ້ວ, ລາວຍັງໄດ້ກະກຽມອຸປະກອນສໍາລັບການເຮັດວຽກໃນອະນາຄົດ. ສະນັ້ນ, ການເສຍສະຫຼະຂອງທ່ານ ຫງວຽນທິບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນທະຫານທີ່ຍິງລູກປືນເທື່ອສຸດທ້າຍເມື່ອຖືກອ້ອມຮອບເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນບັນດານັກຂຽນທີ່ມີບັນດາຮູບແຕ້ມທີ່ຍັງບໍ່ທັນຈົບງາມອີກດ້ວຍ.

ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, ຊຸດທີ 4 ຂອງວຽກງານ Thu Bon (ທັງໝົດຈັດພິມໂດຍສຳນັກພິມວັນນະຄະດີ) ຍັງມີຄວາມຄິດຄືກັນ. ເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າອອກມາເພື່ອຂະຫຍາຍການເກັບກຳຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງນັກຮົບເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດຢ່າງແນ່ນອນ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຄົນລຸ້ນຫຼັງເຂົ້າໃຈດີກ່ຽວກັບຄຸນສົມບັດອັນສູງສົ່ງຂອງລຸ້ນຄົນທີ່ບໍ່ລັງເລທີ່ຈະເສຍສະຫຼະເພື່ອໄຊຊະນະຂອງການຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອກະລາດ ແລະ ເອກະພາບຂອງປະເທດ. ປຶ້ມສອງພາສາຫວຽດນາມ-ອັງກິດ Letters from The Battlefield, ຂຽນໂດຍລູກຂອງຂ້ອຍ ແລະ Jacqueline Lundquist, ລູກສາວຂອງ Colonel ອາເມລິກາ Donald Lundquist, ໄດ້ຮວບຮວມຈົດໝາຍຈໍານວນໜຶ່ງຂອງທະຫານທັງສອງຝ່າຍສົ່ງເຖິງພັນລະຍາ ແລະ ລູກ; ຝ່າຍອາເມລິກາ, ໂດຍອະດີດປະທານາທິບໍດີ W. Clinton ແລະ ຝ່າຍຫວຽດນາມ ໂດຍພົນໂທ ຫງວຽນຈີ໋ວີ້ງ ແນະນຳ, ກໍ່ຄືຮັກສາບັນດາເອກະສານທີ່ຊື່ສັດກ່ຽວກັບສົງຄາມ.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນທ໋າຍ:

ເກັບກຳຜົນງານຂອງ Thu Bon ເລືອກໂດຍນັກຂຽນ ຫງວ໋ຽນທ໋າຍ - ພາບ: PV

- ປີ 2024 ແມ່ນວັນສະເຫຼີມສະຫຼອງ 80 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງກອງທັບປະຊາຊົນຫວຽດນາມ. ໃນຖານະທີ່ເປັນທະຫານ, ທ່ານຄິດວ່ານັກທິດສະດີທີ່ສໍາຄັນໃນປັດຈຸບັນສາມາດເຮັດແນວໃດເພື່ອສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າວັນນະຄະດີແລະສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນສົງຄາມແລະການປະຕິວັດ?

- ຄຽງຄູ່ກັບຫຼາຍວຽກງານທີ່ຕ້ອງການ ແລະ ສາມາດປະຕິບັດໄດ້, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ບັນດາອົງການທີ່ຮັບຜິດຊອບຕ້ອງຈັດຕັ້ງຄະນະນັກທິດສະດີ ແລະ ວິພາກວິຈານຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ມີຄວາມສາມາດສູງ, ໃຫ້ບຸລິມະສິດແກ່ວຽກງານສັງລວມ ແລະ ຕີລາຄາວຽກງານວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະໃນໄລຍະ 30 ປີແຫ່ງສົງຄາມ ແລະ ການປະຕິວັດແຕ່ປີ 1945 – 1975. ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, ໄດ້ມີວຽກງານລວມ ແລະ ບຸກຄົນກ່ຽວກັບບາງບັນຫາວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະໃນໄລຍະນີ້, ແຕ່ຂອບເຂດ ແລະ ວິໄສທັດຍັງຈຳກັດ.

ເວລາຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່ານີ້ແມ່ນໄລຍະເວລາສັ້ນແຕ່ພິເສດຫຼາຍໃນປະຫວັດສາດນັບພັນປີຂອງປະເທດຊາດ. ການປະເຊີນໜ້າ ແລະ ເອົາຊະນະສອງຈັກກະພັດ ຄື ຝຣັ່ງ ແລະ ສະຫະລັດ ປະເທດຂອງພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ກັບຄືນສູ່ຍຸກຫີນ ຄືດັ່ງທີ່ສັດຕູຕັ້ງໃຈ ແຕ່ໄດ້ລຸກຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງ ກາຍເປັນປະເທດທັນສະໄໝ. ຄວາມມີຊີວິດຊີວາຂອງຊາດແມ່ນໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ພ້ອມກັບບັນດາຜົນງານອັນສະຫງ່າລາສີ, ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະທີ່ມີລັກສະນະວິລະຊົນທີ່ຍັງຄົງຄ້າງຢູ່ໃນຊີວິດປະຈຸບັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະຫນາວ່າໃນສອງປີຂ້າງຫນ້າ, ສາຂາວິຊາວັນນະຄະດີແລະສິລະປະ: ວັນນະຄະດີ, ດົນຕີ, ວິຈິດສິນ, ໂຮງລະຄອນ, ຮູບເງົາ, ການຖ່າຍຮູບ, ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ ... ຈະມີຜົນງານສະຫຼຸບ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ກຽດແກ່ຜູ້ຂຽນແລະວຽກງານທີ່ສົມຄວນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຖອດຖອນບົດຮຽນກ່ຽວກັບການຈັດຕັ້ງ, ການນໍາພາ, ການຄົ້ນພົບ, ການຝຶກອົບຮົມ, ບໍາລຸງລ້ຽງ, ການນໍາໃຊ້ຜູ້ຂຽນແລະວຽກງານ, ບົດຮຽນຂອງການຕໍ່ສູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຜິດ.

ໃນສະຖານະການຂອງວັນນະຄະດີແລະສິລະປະໃນປະຈຸບັນ, ມັນສົມຄວນທີ່ຈະຄິດເຖິງວ່າເປັນຫຍັງໃນສົງຄາມ, ມີທີມງານນັກສິລະປິນ, ນັກຂຽນທີ່ມີການສຶກສາຕໍ່າ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ແລະການເຮັດວຽກທີ່ທຸກຍາກ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າວັນນະຄະດີແລະທິດສະດີສິລະປະທີ່ຈໍາກັດ, ທົ່ວປະເທດມີຮູບການວັນນະຄະດີແລະສິລະປະທີ່ມີນັກປະພັນ, ວັນນະຄະດີແລະສິລະປະທີ່ປະທັບໃຈ s ມື້ນີ້.

ພ້ອມກັນນັ້ນ, ພວກເຮົາຍັງຊອກຫາຄໍາອະທິບາຍທີ່ສົມເຫດສົມຜົນທີ່ສຸດສໍາລັບເຫດການທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ແກ້ໄຂ, ສໍາລັບທ່າອ່ຽງ, ຜູ້ຂຽນແລະວຽກງານທີ່ມີການວິພາກວິຈານແລະການດໍາເນີນຄະດີທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການເສີມສ້າງມໍລະດົກທາງດ້ານວັນນະຄະດີແລະສິລະປະຂອງປະເທດ. 50 ປີແຫ່ງການທ້ອນໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບແມ່ນເວລາພຽງພໍເພື່ອຮັບຮູ້, ຕີລາຄາ ແລະ ຮັບຮູ້ບັນດາວັນນະຄະດີ, ສິລະປະອັນລ້ຳຄ່າຂອງບັນດາເຂດຖືກຍຶດຄອງຊົ່ວຄາວໃນສົງຄາມຕ້ານ ຝະລັ່ງ, ພາກໃຕ້ພາຍໃຕ້ລະບອບ ສາທາລະນະລັດ ຫວຽດນາມ ແລະ ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ຫວຽດນາມ ຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ກໍ່ຄືບັນດານັກປະພັນສາກົນຂຽນກ່ຽວກັບ ຫວຽດນາມ ໃນສະໄໝສົງຄາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ໂຄງສ້າງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນວິທີທີ່ມີຄວາມໝາຍທີ່ສຸດເພື່ອລະນຶກເຖິງບັນດາເຫດການປະຫວັດສາດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ບັນດາຜົນງານດັ່ງກ່າວຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງການປະກອບສ່ວນອັນສ້າງສັນຂອງບັນພະບຸລຸດ, ຄວາມອົດທົນ, ຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ ແລະ ຍຸດຕິທຳຕໍ່ປະຫວັດສາດ, ປະກອບສ່ວນປະຕິບັດຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນຄວາມປອງດອງຊາດ, ເຊິ່ງຍັງຄົງເປັນບັນຫາອັນເຈັບປວດພາຍຫຼັງເຄິ່ງສະຕະວັດແຫ່ງການໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບໂດຍສັນຕິ, ດັ່ງທີ່ນັກສຶກສາ ດ່າວຢຸຍອານ ໄດ້ກ່າວວ່າ: ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງລ້ວນແຕ່ລອຍຢູ່ກັບປະເທດ.

ຂໍຂອບໃຈທ່ານ, ທ່ານ. ຂໍໃຫ້ທ່ານມີສຸຂະພາບດີທີ່ຈະຂຽນຕໍ່ໄປ.

Vo Hanh Thuy (ສະແດງ)

ທີ່ມາ