ຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມຍຸຕິທໍາແລະເປີດກວ້າງຫຼາຍຂຶ້ນໃນການໄດ້ຮັບສິລະປະ

ກ່ອນທີ່ຈະມີຄວາມຄິດເຫັນປະສົມກ່ຽວກັບຮູບເງົາ Southern Forest Land, ດຣ. ດາວເລນາ * ເຊື່ອວ່າຜູ້ຊົມຕ້ອງເປີດໃຈໃນການຮັບເອົາສິລະປະ...

ຈາກການຖົກຖຽງກັນກ່ຽວກັບຮູບເງົາ Southern Forest Land, ດຣ. ນາງ ດ່າວເລນາ ໄດ້ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນວ່າ: ນັກສ້າງຮູບເງົາຍັງຕ້ອງເປີດໃຈຮັບຟັງຄຳຄິດເຫັນຂອງຜູ້ຊົມ. (ພາບ: NVCC)

ຮູບເງົາທີ່ດັດແປງແມ່ນສະເຫມີເມື່ອປຽບທຽບກັບວຽກງານວັນນະຄະດີ.

ໃນຖານະນັກວິໄຈຮູບເງົາ, ເຈົ້າມີຄວາມຄິດເຫັນແນວໃດຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນທີ່ປະສົມກັນກ່ຽວກັບຮູບເງົາ Southern Forest? ຕາມທ່ານແລ້ວ, ເປັນຫຍັງຮູບເງົາເລື່ອງ Southern Forest Land ຈຶ່ງມີການຖົກຖຽງກັນ?

ການໂຕ້ແຍ້ງຂອງຜູ້ຊົມກ່ຽວກັບຮູບເງົາບໍ່ແມ່ນເລື່ອງແປກ, ໂດຍສະເພາະສໍາລັບວຽກງານທີ່ນໍາໃຊ້ອຸປະກອນທີ່ມີມາກ່ອນ. ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ປ່າໄມ້ພາກໃຕ້ ແມ່ນການໂຕ້ຖຽງກັນສໍາລັບເຫດຜົນຈໍານວນຫນຶ່ງ.

ຮູບເງົາແມ່ນດັດແປງມາຈາກວັນນະຄະດີ ດິນແດນປ່າໄມ້ພາກໃຕ້ ຂອງນັກປະພັນ ໂດ໋ຮົ່ງຈີ໋ - ວັນນະຄະດີທີ່ເປັນຕາຮັກ ແລະປະທັບໃຈຂອງຜູ້ອ່ານຫຼາຍ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຮູບເງົາທີ່ດັດແປງແມ່ນສະເຫມີເມື່ອປຽບທຽບກັບວັນນະຄະດີທີ່ຜ່ານມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ສ້າງຮູບເງົາພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ: ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກວັນນະຄະດີ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຮູບເງົາຍັງຖືກດັດແປງມາຈາກລາຍການໂທລະພາບ ພາກໃຕ້ (ກຳກັບໂດຍ Vinh Son) - ຮູບເງົາທີ່ຜູ້ຊົມຫຼາຍຄົນມັກ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຊົງຈຳທີ່ສວຍງາມຂອງຫຼາຍຄົນເມື່ອຄິດເຖິງເຂດພາກໃຕ້.

ເມື່ອສາຍຮູບເງົາ ດັ້ງຮຸ່ງເຮືອງນາມ ຖືກນຳອອກເຜີຍແຜ່, ບັນຫາຕ່າງໆເຊັ່ນນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ເອກະລັກພາກໃຕ້ທີ່ຜູ້ຊົມຄາດຫວັງຈາກວຽກງານວັນນະຄະດີແລະໂທລະພາບກໍ່ບໍ່ທັນບັນລຸໄດ້, ຈຶ່ງເກີດມີການໂຕ້ຖຽງກັນຫຼາຍຢ່າງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຮູບເງົາຍັງມີຂໍ້ຂັດແຍ່ງອື່ນໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລາຍລະອຽດໃນຮູບເງົາ, script, ຮູບພາບ, ຜົນກະທົບພິເສດ, fans ...

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ເກືອບທຸກຮູບເງົາຈະມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນ ແຕ່ Southern Forest Land ອາດຈະມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນຫຼາຍຂຶ້ນ ເພາະໜັງມີຂໍ້ດີເດັ່ນທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຕື່ນເຕັ້ນ ແຕ່ຍັງມີລາຍລະອຽດທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນ, ສັບສົນ ເຮັດໃຫ້ອາລົມຂອງຜູ້ຊົມກະແຈກກະຈາຍ.

ບາງຄົນຄິດວ່າເມື່ອຮູບເງົາຖືກດັດແປງຈາກວຽກງານວັນນະຄະດີ, ມັນຕ້ອງຄົງຕົວຢູ່. ເຈົ້າຄິດແນວໃດ?

ຂ້ອຍບໍ່ໃຊ້ຄຳວ່າ “ປັບຕົວ” ເພາະຈະເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນເຂົ້າໃຈຜິດວ່າ ການປັບຕົວໜັງ ຮັກສາເນື້ອໃນອັນດຽວກັນ, ພຽງແຕ່ປ່ຽນຮູບແບບ, ສະນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຊື່ສັດຕໍ່ວຽກງານວັນນະຄະດີ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຄິດເຫັນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສໍາຫຼວດປະຊາຊົນ, ໂດຍສະເພາະນັກສຶກສາແລະນັກສຶກສາຈົບການສຶກສາ, ກ່ຽວກັບຄໍາວ່າ "ການປັບຕົວ".

ຂ້ອຍຄິດວ່າພາສານັ້ນກະທົບກັບວິທີທີ່ເຮົາຄິດຫຼາຍ, ການໃຊ້ຄຳວ່າ "ປັບຕົວ" ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຄິດວ່າ ຖ້າໜັງຈະເອົາວັດຖຸມາຈາກວັນນະຄະດີກໍ່ຕ້ອງຮັກສາເນື້ອຫາຕົ້ນສະບັບໄວ້, ບໍ່ດັ່ງນັ້ນຈະເອີ້ນວ່າການປັບຕົວ.

ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຮູບເງົາທີ່ດັດແປງແມ່ນຮູບເງົາທີ່ດັດແກ້, ບໍ່ມີສິ່ງທີ່ຊື່ສັດຫຼືບໍ່ສັດຊື່. ການປັບຕົວຮູບເງົາແມ່ນຄໍາທີ່ໃຊ້ໃນການຕັ້ງຊື່ຮູບເງົາທີ່ເອົາວັດຖຸມາຈາກແຫຼ່ງຕ່າງໆ: ຈາກວັນນະຄະດີ, ໂທລະພາບ, ຮູບເງົາທີ່ມີມາກ່ອນ, ເຫດການທີ່ແທ້ຈິງ, ຕົວເລກປະຫວັດສາດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ວັນນະຄະດີເທົ່ານັ້ນ.

ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໃຊ້ຄໍາດຽວສໍາລັບຮູບເງົາປະເພດນີ້, "ການປັບຕົວ", ບໍ່ແມ່ນ "ການຫັນປ່ຽນ" ຫຼື "ການແຜ່ພັນ." ວິຊາການຄົ້ນຄວ້າຂອງຮູບເງົາທີ່ດັດແປງປະກອບມີ remakes ແລະຮູບເງົາ biographical, ດັ່ງນັ້ນຄໍາວ່າການປັບຕົວບໍ່ສາມາດຖືກນໍາໃຊ້ໃນກໍລະນີເຫຼົ່ານັ້ນ. ດ້ວຍຮູບເງົາ remake, ເມື່ອ remade, ມີການປ່ຽນແປງໃນການຕັ້ງຄ່າ.

ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍ, ບໍ່ມີຮູບເງົາທີ່ອີງໃສ່ວຽກງານວັນນະຄະດີສາມາດ "ຊື່ສັດ" ກັບວຽກງານວັນນະຄະດີໄດ້ເພາະວ່າແຕ່ລະຮູບແບບສິລະປະມີພາສາຂອງຕົນເອງ. ໂຮງຮູບເງົາ, ໂຮງລະຄອນ, ແລະຮູບແຕ້ມມີກົດລະບຽບແລະຄຸນລັກສະນະຂອງຕົນເອງສໍາລັບການຈັດການວັດສະດຸທີ່ມີມາກ່ອນ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອນັກສ້າງຮູບເງົາເອົາວັດຖຸມາຈາກວັນນະຄະດີ, ຍັງເອີ້ນວ່າການດັດແປງ, ບໍ່ຫຼາຍ ຫຼື ໜ້ອຍ, ເພາະວ່າການຈະເອົາວັດຖຸມາຈາກວັນນະຄະດີ, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຕ້ອງອ່ານວັນນະຄະດີ.

ໃນຖານະເປັນຜູ້ອ່ານ, ແຕ່ລະຄົນມີວິທີການອ່ານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດໃຊ້ວິທີການອ່ານຫຼືຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຕົນເອງເພື່ອວິພາກວິຈານຫຼືຕັດສິນການອ່ານຫຼືຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄົນອື່ນ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອຮຽນການດັດແປງຮູບເງົາ, ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ແມ່ນຈິດໃຈຂອງວຽກງານວັນນະຄະດີທີ່ເລົ່າສູ່ກັນຟັງ ແລະ ຕີລາຄາໃນຮູບເງົາ. ຈິດໃຈຂອງວຽກງານວັນນະຄະດີເປັນສິ່ງທີ່ແນະນໍາຈາກວຽກງານວັນນະຄະດີທີ່ຫຼາຍຄົນເຫັນດີນໍາເພາະວ່າແຕ່ລະວຽກງານວັນນະຄະດີສາມາດແນະນໍາຫຼາຍບັນຫາທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາສາມາດປ່ຽນແປງ ແລະ ປະດິດແຕ່ງໄດ້, ແຕ່ຜູ້ຊົມຍັງສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ວ່ານັກສ້າງຮູບເງົາໄດ້ເອົາວັດຖຸມາຈາກຫຍັງ ແລະ ການດັດແປງຂອງຜູ້ສ້າງຮູບເງົາແມ່ນເພື່ອຫຍັງ. ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນຈິດໃຈຂອງຜູ້ສ້າງຮູບເງົາທີ່ມີການສົນທະນາກັບວຽກງານວັນນະຄະດີແລະຈິດໃຈຂອງວຽກງານວັນນະຄະດີທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກຜູ້ອ່ານຫຼາຍເມື່ອນໍາມາສ້າງຮູບເງົາ.

ໃນຂະນະນັ້ນ, ມີຮູບເງົາຫຼາຍເລື່ອງທີ່ອ້າງວ່າໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກວັນນະຄະດີ, ແຕ່ນອກຈາກຊື່ຕົວລະຄອນ, ຜູ້ຊົມບໍ່ສາມາດເຫັນຈິດໃຈຂອງວັນນະຄະດີທີ່ສະແດງອອກໃນຮູບເງົາ.

ດັ່ງນັ້ນ, ການຂັດແຍ້ງກ່ຽວກັບຮູບເງົາໂດຍອີງໃສ່ວັນນະຄະດີຫຼືເຫດການທີ່ແທ້ຈິງແລະຕົວລະຄອນທີ່ແທ້ຈິງບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມສັດຊື່ຫຼື fiction ແຕ່ກ່ຽວກັບວິນຍານທີ່ຖ່າຍທອດ. ນັ້ນແມ່ນ, ບັນຫາທົ່ວໄປທີ່ຫຼາຍຄົນຕົກລົງເຫັນດີໃນເວລາອ່ານຫນັງສືວັນນະຄະດີ, ເມື່ອເຂົ້າຫາເຫດການທີ່ແທ້ຈິງເຊັ່ນດຽວກັນກັບເວລາທີ່ມີຄວາມປະທັບໃຈກັບຕົວເລກປະຫວັດສາດ, ເຊິ່ງໃນການຄົ້ນຄວ້າຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາເອີ້ນວ່າ "ຄວາມຊົງຈໍາລວມ".

Từ phim Đất rừng phương Nam: Cần cởi mở trong tiếp nhận nghệ thuật

ໂປສເຕີຮູບເງົາ Southern Forest Land. (ທີ່ມາ: ຜູ້ຜະລິດ)

ຮູບເງົາແລະວັນນະຄະດີແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກປະຫວັດສາດ.

ບໍ່ດົນມານີ້, ຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນໄດ້ຖືກກະຕຸ້ນກ່ຽວກັບຮູບເງົາພາກໃຕ້ປ່າໄມ້ທີ່ມີລາຍລະອຽດອ່ອນໄຫວທີ່ບິດເບືອນປະຫວັດສາດຂອງທ່ານ?

ຮູບເງົາແລະວັນນະຄະດີແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກປະຫວັດສາດໃນປະຫວັດສາດທີ່ສຸມໃສ່ການບັນທຶກເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ຈາກທັດສະນະຂອງນັກປະຫວັດສາດ, ໃນຂະນະທີ່ຮູບເງົາໃຊ້ເຫດການເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບບັນຫາອື່ນໆ. ຖ້າຢາກຮຽນປະຫວັດສາດ ເຈົ້າຕ້ອງຊອກຫາເອກະສານຄົ້ນຄວ້າມາອ່ານ. ຮູບເງົາບໍ່ໄດ້ໃຊ້ປະຫວັດສາດເພື່ອນໍາເອົາເຫດການນັ້ນມາສູ່ຜູ້ຊົມ, ແຕ່ຈຸດປະສົງແມ່ນເພື່ອຢືມປະຫວັດສາດເພື່ອເວົ້າບາງສິ່ງບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຄົນ, ມະນຸດຊາດ, ຄວາມຮັກຊາດຫຼືບັນຫາທີ່ສັບສົນໃນຈິດໃຈຂອງຕົວລະຄອນ.

ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ການປະນາມ ຫຼືການບິດເບືອນຂອງລາຍລະອຽດໃນ ເຂດປ່າສະຫງວນພາກໃຕ້ ໂດຍສະເພາະ ແລະໃນຮູບເງົາປະຫວັດສາດ ຫຼືຮູບເງົາທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນສະພາບປະຫວັດສາດໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນບໍ່ເປັນບັນຫາ ເພາະເຫດການປະຫວັດສາດຕົນເອງຍັງມີຂໍ້ຂັດແຍ້ງ, ທັດສະນະ, ຫຼັກຖານ ແລະເອກະສານຕ່າງໆ.

ບໍ່ວ່າຮູບເງົາຈະເອົາເອກະສານມາຈາກແຫຼ່ງໃດ, ມັນຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ "ຄວາມຊົງຈໍາລວມ" ຂອງຜູ້ຊົມ. ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາບໍ່ຄວນຄິດວ່າ "ຂ້ອຍສ້າງຮູບເງົາເພື່ອຄວາມບັນເທີງ" ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດເປີດເຜີຍຂໍ້ມູນໃດໆຫຼື fictional ໃດໆ, ໂດຍບໍ່ສົນໃຈຜົນກະທົບຂອງຮູບເງົາຕໍ່ຄວາມຊົງຈໍາຂອງຜູ້ຊົມ. ຮູບເງົາອາດຈະຂັດກັບຄວາມຊົງຈໍາລວມຂອງຫຼາຍໆຄົນໃນເມື່ອກ່ອນ, ແຕ່ມັນກໍ່ສ້າງຄວາມຊົງຈໍາໃຫມ່ໃຫ້ກັບຜູ້ຊົມໃຫມ່, ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມຊົງຈໍາຫຼາຍຂອງພາກໃຕ້.

ພະລັງຂອງຮູບເງົາແມ່ນມະຫາສານ, ໂດຍສະເພາະຮູບເງົາທີ່ອີງໃສ່ວັດຖຸປະຫວັດສາດ. ໃນ ດິນແດນຂອງປ່າໄມ້ພາກໃຕ້ , ນັກສ້າງຮູບເງົາຢາກຖ່າຍທອດຈິດໃຈຮັກຊາດ, ເອກະລັກພາກໃຕ້ທີ່ສະແດງອອກມາຕະຫຼອດບັນດາລາຍການວັນນະຄະດີຂອງນັກປະພັນ ດວນຈີ່ ແລະລາຍການໂທລະພາບ ດິນແດນແຫ່ງປ່າໄມ້ໃຕ້ ໂດຍຜູ້ກຳກັບ ຫວຸງເຊີນ, ສະນັ້ນ ລາວຕ້ອງໂຄສະນາບັນດາເນື້ອໃນດັ່ງກ່າວໃນຮູບເງົາເພື່ອໃຫ້ກົງກັບຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບຄວາມຮັກຊາດ ແລະ ເອກະລັກພາກໃຕ້ຂອງຜູ້ຊົມ. ການຊຸກຍູ້ນີ້ອາດຈະເປັນ fiction ປະຫວັດສາດ, ແຕ່ໃນຄວາມຊົງຈໍາສາທາລະນະມັນໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ, ເຖິງແມ່ນວ່າໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້.

ການສ້າງສິລະປະໂດຍອີງໃສ່ເອກະສານປະຫວັດສາດແມ່ນເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ລະອຽດອ່ອນແລະຂັດແຍ້ງສະເຫມີ. ຄວາມຈິງແລ້ວຈາກກໍລະນີທີ່ດິນປ່າໄມ້ພາກໃຕ້, ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງເປີດໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອໄດ້ຮັບສິລະປະ?

ແມ່ນແລ້ວ, ການຮັບເອົາວຽກງານສິລະປະຈາກເອກະສານປະຫວັດສາດແມ່ນເປັນບັນຫາທີ່ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ມີການຖົກຖຽງກັນສະເໝີ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ຊົມຕ້ອງເປີດໃຈໃນການໄດ້ຮັບສິລະປະ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ວິທີການເປີດຕ້ອງມີຄວາມຊັດເຈນ. ຈົ່ງເປີດໃຈໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າຮູບເງົາເປັນຜົນງານຂອງນັກສ້າງຮູບເງົາ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຈຶ່ງເຫັນທັດສະນະຂອງຜູ້ສ້າງຮູບເງົາກ່ຽວກັບເຫດການປະຫວັດສາດ ຫຼື ເຫດການປະຫວັດສາດທີ່ແນ່ນອນ ແລະຕ້ອງຍອມຮັບມັນດ້ວຍຈິດໃຈທີ່ຊັດເຈນ.

ນັ້ນແມ່ນ, ເມື່ອນັກສ້າງຮູບເງົາປະດິດສ້າງປະຫວັດສາດ, ລາວຕ້ອງເບິ່ງວ່າການປະມູນມີປະສິດຕິຜົນແລະສອດຄ່ອງກັບຮູບພາບອື່ນໆໃນຮູບເງົາເພື່ອສ້າງຂໍ້ຄວາມທົ່ວໄປຫຼືຈິດໃຈທົ່ວໄປທີ່ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຕ້ອງການຖ່າຍທອດ.

ພວກເຮົາເປີດຮັບແຕ່ບໍ່ indifferent. ເມື່ອພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າຮູບເງົາມີຄວາມສາມາດໃນການສ້າງຄວາມຊົງຈໍາລວມ, ພວກເຮົາຍັງຈໍາເປັນຕ້ອງຍອມຮັບມັນຢ່າງສະຫງົບ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ຄົນເຮົາຄວນເບິ່ງຮູບເງົາເປັນຄໍາແນະນໍາຂອງບາງສິ່ງບາງຢ່າງແທນທີ່ຈະເຊື່ອຢ່າງສົມບູນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຮູບເງົານໍາເອົາ.

ຮູບເງົາເລື່ອງ Southern Forest Land ເຮັດໃຫ້ເກີດມີການຖົກຖຽງກັນຫຼາຍ.

ດັ່ງນັ້ນ, ເຈົ້າຄິດວ່າຈະຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອໃຫ້ການດັດແປງປະຫວັດສາດແລະວຽກງານ fictional ມີຊີວິດໃຫມ່ໃນສັງຄົມປະຈຸບັນ?

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ຜູ້ຊົມໃນມື້ນີ້ເບິ່ງຮູບເງົາຈໍານວນຫຼາຍດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າແມ່ນຂ້ອນຂ້າງເປີດສໍາລັບຮູບເງົາ fictional ກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ປະຫວັດສາດ. ພວກເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ react ໃນເວລາທີ່ຈິດໃຈຂອງຮູບເງົາແຕກຕ່າງຈາກຄວາມຊົງຈໍາຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບສະຖານທີ່ນັ້ນ, ຄົນ, ຫຼືເຫດການປະຫວັດສາດ.

ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການເວົ້າວ່າຮູບເງົາປະຫວັດສາດສາມາດສ້າງເລື່ອງຕ່າງໆໄດ້ຢ່າງເສລີ, ແຕ່ຕ້ອງການຄໍາແນະນໍາຈາກຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານປະຫວັດສາດໃນເວລາທີ່ຕິດຮູບເງົາເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ປະຫວັດສາດທີ່ແນ່ນອນ. ນັ້ນແມ່ນ, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຕ້ອງມີເຫດຜົນສໍາລັບການເລືອກຂອງລາວ. ການປຶກສາຫາລືນີ້ແມ່ນຊ່ອງທາງອ້າງອີງສໍາລັບຜູ້ສ້າງຮູບເງົາເພື່ອຕັດສິນໃຈວ່າອົງປະກອບໃດທີ່ຈະຂຸດຄົ້ນແລະສິ່ງທີ່ຈະຍົກເວັ້ນ, ວ່າຈະປ່ຽນຊື່ຂອງແຜ່ນດິນ, ຄົນ, ຫຼືເຫດການຫຼືຮັກສາມັນໄວ້ຄືກັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່ານັກສ້າງຮູບເງົາຄວນມີຄວາມຄິດສ້າງສັນກັບວັດຖຸປະຫວັດສາດ, ຕາບໃດທີ່ຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງພວກເຂົາສອດຄ່ອງກັບຄວາມຊົງຈໍາລວມຂອງເຫດການນັ້ນຫຼືສະເຫນີທັດສະນະໃຫມ່ທີ່ອຸດົມສົມບູນຂອງມະນຸດ, ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຊົມເຫັນບັນຫາອື່ນໆທີ່ກະຕຸ້ນພວກເຂົາ, ເພີ່ມຄວາມຊົງຈໍາທີ່ມີຢູ່, ຫຼັງຈາກນັ້ນຮູບເງົາຈະຊັກຊວນຜູ້ຊົມຢ່າງແນ່ນອນ.

ການໂຕ້ວາທີແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນສໍາລັບການພັດທະນາ.

ໂຮງຮູບເງົາຫວຽດນາມ ພວມປະເຊີນໜ້າກັບສິ່ງທ້າທາຍ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ຖ້າມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງຜິດພາດກັບຮູບເງົາ, ການໂຕ້ວາທີຄວນຈະເປັນອາລະຍະທໍາແລະການກໍ່ສ້າງຫຼາຍບໍ?

ສໍາລັບຂ້ອຍ, ການໂຕ້ວາທີແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນສະເຫມີສໍາລັບການພັດທະນາ. ຕະຫຼອດປະຫວັດສາດ, ໄດ້ມີການຖົກຖຽງກັນຫຼາຍ, ເຖິງແມ່ນຄັດຄ້ານ, ວຽກງານສິລະປະ ແລະ ວັນນະຄະດີ, ຕໍ່ມາກາຍເປັນຮູບສັນຍາລັກໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເປັນຫ່ວງກໍຄື ມີການໂຕ້ວາທີກັນຢ່າງດຸເດືອດ ບໍ່ພຽງແຕ່ແນໃສ່ຮູບເງົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງແນໃສ່ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາ, ຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການໂຕ້ວາທີ ຫຼືຮຽກຮ້ອງບໍ່ໃຫ້ມີການປະທະກັນຕໍ່ຮູບເງົາ, ໃຊ້ພາສາທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ.

ການໂຕ້ຖຽງດັ່ງກ່າວຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງຍອມຮັບໄດ້ຍາກ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາມາຈາກການປະກອບສ່ວນແນວຄວາມຄິດເພື່ອເຮັດໃຫ້ຮູບເງົາດີຂື້ນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ເມື່ອການໂຕ້ວາທີແມ່ນ “ຮ້ອນແຮງ”, ຄວາມຄິດເຫັນທີ່ສະແດງອອກ, ບໍ່ວ່າຈຸດປະສົງໃດກໍ່ຕາມ, ຈະຖືກຕີຄວາມຜິດຫຼືປະຕິເສດທີ່ຈະຮັບຟັງ.

ຜູ້ຊົມມີສິດເສລີພາບໃນການຕັດສິນໃຈວ່າຈະເບິ່ງໜັງຫຼືບໍ່. ຜູ້ຊົມແຕ່ລະຄົນຍັງມີສິດທີ່ຈະມີທັດສະນະຂອງຕົນເອງໃນການຮັບວຽກງານ. ດັ່ງນັ້ນ, ທຸກໆຄໍາຄິດເຫັນທີ່ພວກເຮົາເຮັດຕ້ອງມີການວິເຄາະທີ່ເຫມາະສົມ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຍ້ອງຍໍຫຼືວິຈານຮູບເງົາ.

ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຍັງຕ້ອງເປີດໃຈຮັບຟັງຄໍາຄິດເຫັນຂອງຜູ້ຟັງ ເພາະເມື່ອຮູບເງົາເລື່ອງໜຶ່ງສຳເລັດແລ້ວ ບົດບາດຂອງຜູ້ຂຽນກໍຈົບລົງ. ຜູ້ຊົມສາມາດຕີຄວາມຫມາຍໂດຍອີງໃສ່ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຫັນໃນຮູບເງົາແລະບໍ່ສາມາດອີງໃສ່ຄໍາອະທິບາຍຂອງຜູ້ຂຽນ.

ເຖິງວ່າໃນໄລຍະການພັດທະນາຕົວລະຄອນ ແລະ ຂັ້ນຕອນການຜະລິດ, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຈະມີຄວາມໝາຍ ແລະ ຂໍ້ຄວາມທີ່ປິດບັງໃນການເລົ່າເລື່ອງ, ເຈດຕະນາໃສ່ລາຍລະອຽດອັນນີ້ ຫຼື ລະອຽດ, ແຕ່ເມື່ອຮູບເງົາຖືກປ່ອຍອອກມາ, ບໍ່ມີໃຜເຫັນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ, ສະນັ້ນ ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາຍັງຕ້ອງໄດ້ຟັງເພື່ອຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການເພື່ອເຮັດຮູບເງົາໃນອະນາຄົດ.

ຂອບໃຈ TS!

* ນັກຄົ້ນຄວ້າຮູບເງົາ, ປະລິນຍາເອກ. ດ່າວເລີນາ, ຫົວໜ້າກົມສິລະປະສຶກສາ, ຄະນະວັນນະຄະດີ, ມະຫາວິທະຍາໄລວິທະຍາສາດສັງຄົມ ແລະ ມະນຸດ, ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດຫວຽດນາມ, ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. ໂຮຈິມິນ

- ຜູ້ຂຽນຫນັງສື: Horizons ຂອງຮູບພາບ: ຈາກວັນນະຄະດີກັບຮູບເງົາໂດຍຜ່ານກໍລະນີຂອງ Kurosawa Akira (2017); ໂຮງໜັງຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ຫວຽດນາມ ຍຸກສະໄໝ: ແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳ ແລະ ອິດທິພົນ (ບັນນາທິການ, 2019); ເລື່ອງເລົ່າຂອງສາຍຝົນ (ນະວະນິຍາຍ 2019)...

ທີ່ມາ